Lëndim në pafajësi – Zoica Gjolla Popi

Poezi

Titulli : Lëndim në pafajësi
Autore: Zoica Gjolla Popi
Albania

Si mundet një rrëkezë loti pa ngjyre,të japë shkëlqimin e rubinit?
Ç’farë antiteze!
Retina regëtin
ne reflekse ngjyrash te shumëzuara.

Por si u tha kripa e tij në vragën e rrjedhur neper faqet prush ?
Perse u kthye ne kanalin e
lotit per te lagur e gerryer shpirtin?

Por jo…..jo te lutem zemren
mos ma thyej
do ti mbledh fuqite e gureve
e…… s’do ma thyesh dot.

Ajo pulson per ty
ne trajten e njëtratshme
dy zemra ne nje…

Vërtet don ta dish sa kohe do vazhdoje të mendoj per ty?

Ah,pertej frymemarrjes se fundit te shpirtit
se te kam thellë… shume thelle
aty ku shperthen psheretima me pasthirrjen
ku dashuria e mbetur perjetesisht
flet me alfabetin e engjëjve.

Sa bukur…. mahnitese…. me to ka tinguj Hyjnor, me arome pjalmi
Larg qofte nuk formohen fjalet e parathena si “ teka” e jo me qe fjala ‘psikopate,as qe ekziston në akustikën e degjimit.
Por sjam më,as shurdhe , as memece
Të siguroj per këtë.

Gjemë nje njeri që s’ka gabuar ?
Mos nuk je dhe ti?
Pyet nje kalimtar, që nuk ka ngatërruar një shteg,nga udhë të panjohura?
mos te ka ndodhur dhe ty?

Atëhere më thuaj,ç’fare gjeje të perbasht kemi ne te dy?

Mund të shkojë nëpër mend
përse lëndimi mori malet duke shkulur flokët?

Sepse lakimi i emrit me te shenjtë ështe gjykuar në pafajësinë e heshjes, një mosheshtje pa dashje .

Për këte bindjen pa vend
une qe faljen e kam kurore mbreterie,
nuk do ta kerkoj ty,
as Diellit,
as Tokës,
as fuqise se Detit,
as Qiellit,
por vetëm Atij ,që shpirtin
ma fali …..