Sonte në dritë hëne – Zoica Gjolla Popi

Sonte në dritë hëne

Si arrite që zemrës
t’i japësh dritë hëne
e shpirtin ta qëndisësh
në formën e një ylli?

Më thuaj, si!?

Nën tingujt e një pianoje lëkundesha
nuk munda të vallzoja
vesëkëputuri lot
më solli aromën tënde.

Buzët në gjumë nate
u puthën në dhimbjen e largësisë.

Sa shumë qeshje
sa shumë ngjyra vezullonin
aq sa ëndrra e dëshira u bënë valë
e unë kërkoj hijen tënde në refleksin tim.

Si arrite, si?!

Të më përmallesh përsëri
në atë vallëzim
e unë lëkundem… lëkundem

me pëshpërimën rrëmbyer
në një gotë vere të bardhë.

S’e di a qa
a qesh
ky shpirti im?

Mos e përsërit më, të lutem!

Se ti s’e di ç’ndodh brenda meje
një shpirt i lëshuar
një zemër e lënduar
e kapur në fluturim…

Si arrite… më thuaj, si?

Në refleksin e hijeve tona
forma e një zemre
brenda një shpirti
përjetësinë kërkoi.

Sonte në dritë hëne…