Zambaku i bardhë – Zoica Gjolla Popi

Poezi nga libri “E larë me yjet”

ZAMBAKU I BARDHË

E hodhe zambakun e bardhë
në dy dallgë
përpirë njëra tjetrën
në shkumëvalë
degëkëputuri, petalebardhë
në dy shpirtra të lënduar
në një dhimbje të carë
ç’deshi vallë?

Ç’e tërhoqi aromënektarin
nga larg një pulëbardhë
e trembur, lozonjare
në një shkëmb myshqesh dalë
rrahu krahët në një klithmë gëzimi të paparë
me shpirtin vjen tek ti
a je aty pranë saj?

Me sqepin shtrënguar
pastë rrugën e mbarë
në gjatësi fluturimesh
të së njëjtës valë
me aromën të mbetur në trup

në një ind
në një venë
me dashurinë e marrë.

Shpirtra të bardhë
frymëmarrje në nektar
në më të bukurin
zambak të bardhë…!